انواع اینترفرون:

دو نوع پروتئین اینترفرون داریم :

1-اینترفرون نوع 1 که از یاخته آلوده به ویروس ترشح می شود و علاوه بر یاخته آلوده ، بریاخته های سالم مجاور هم اثر می کند و آنها را در برابر ویروس (نه سایر میکروب ها !) مقاوم می کند

2- اینترفرون نوع 2 که از یاخته های کشنده طبیعی و لنفوسیت های T ترشح می شود و درشت خوارها را فعال می کند

نکته : نقش اینترفرون نوع 2 ، مشابه یکی از نقش های پروتئین مکمل است

نکته : اینترفرون نوع 1 ، چون یاخته ها را در برابر ویروس مقاوم می کند )و سبب کاهش مرگ آنها می شود( ، باعث کاهش فعالیت درشتخوار ها می شود و اینترفرون نوع 2 ، باعث افزایش فعالیت آن ها می شود

اینترفرون نوع 2 نقش مهمی در مبارزه علیه یاخته های سرطانی دارد )همانند یاخته های کشنده طبیعی(

التهاب ، پاسخی موضعی )نه سراسری و نه عمومی !( است که به دنبال آسیب بافتی بروز می کند .

یادآوری : آسیب بافتی سبب تحریک گیرنده های درد می شود 

این پاسخ به از بین بردن میکروب ها ، جلوگیری از انتشار میکروب ها و تسریع بهبودی می انجامد . قرمزی ، تورم ، گرما و درد که در موضع آسیب دیده مشاهده می شوند ، نشانه های التهاب اند

در التهاب ، از ماستوسیت های آسیب دیده )نه همه ی ماستوسیت ها !( هیستامین رها می شود . درنتیجه گویچه های سفید بیشتری به موضع آسیب دیده هدایت می شوند و خوناب بیشتری به بیرون نشت می کند با گشاد شدن رگ ها

یاخته های دیواره مویرگ ها و بیگانه خوارهای بافتی با تولید پیک های شیمیایی ، گویچه های سفید خون را به موضع آسیب فرا می خوانند . نوتروفیل ها و مونوسیت ها با تراگذری از خون خارج می شوند . نوتروفیل ها بیگانه خواری می کنند و مونوسیت ها به درشت خوار تبدیل می شوند

نکته : در التهاب ، مونوسیت ها به یاخته دندریتی تبدیل نمی شوند

یکی از نشانه های بیماری های میکروبی ، تب است . فعالیت میکروب ها در دماهای بالا کاهش می یابد ، هیپوتالاموس در پاسخ به بعضی ترشحات میکروبها ، دمای بدن را بالا میبرد

نکته : نمی توان هر افزایش دمای بدن را تب در نظر گرفت !